Salma êdî dê bikaribûya di dibistanan de mamostetiyê bike, piştî girtina ‘sertîfîkaya di salekê de bi 927 mêran re ganbazî kirî’. Di pola yekem de wek mamoste hat peywirdar kirin û hejmara şagirtên wê sîh zarokên heft salî bûn.
Wextê Salmayê bi hêdî û bi dilşadî derî vekir, bê ku bike teqereq ket hundirê polê, xirecir û qêrîniya xwendekaran bû. Hinek xwendekar, bi kulmên xwe li text dixist. Lê ku hatina wê ferq kirin dev ji heyteholê berdan û bala xwe dan wê. Selma keçek rind bû, pêsîrên wê kemilî, lêvên wê tijî û her tim herwekî wê razekê bi tehrîk bêje ji hev vekirî bûn.
Bêdengiyê xwe li heywana dersê ya dirêj vegirt. Selma li pêş textikê reş sekinî û bala xwe da rûyê zarokên ku êdî jê şûnda şagirtê wê bûn. Kêfxweşiyek kûr dilê wê dagirt. Bi wê re xeyala jiyîna bi zarokên hêj jan û têkçûnê nasnakin, hasil bibû.
Zarokekî ji yê kêleka xwe ra bi dengek nizim got:
– Tu li singa wê binêr.
– Ez tenê li pêsîrên wê dinêrim.
– Çima?
– Ez xwedî manewîyat im.
Di dawiya polê de du heban bi dengê nizm xeber didan:
– Do şev tu li ku bû?
– Li meyxanê bûm, wîskî ne baş bû.
Bi kerx tifî erdê kir û got:
– Van rojan her tişt xirab e.
Selma bi zarek şêrîn got:
– Ev dersa me ya ewil e, ez ê we fêr bikim…
Zarokekî gotina wê birî û qêrîya:
– Tuyê me fêrî çi bikî?
– Ziman.
Zarokekî çavreş rabû ser piya û bi zimanekî fîtek jê pirsî:
– Wê feydeya wê çi be?
– Hûn ê kitêban bixwînin.
– Di kitêban de çi heye?
– Serpêhatiyên jiyanê hemî hene.
– Em naxwazin.
Dengê zarokan bi dubare bilind bû:
– Em naxwazin.
Selma bi tûjî qêrîya:
– Huş bin.
Piştî dengê wan hat birîn, ji wan pirs kir:
– Wê gavê hûn çi dixwazin?
– Ji me ra bistrê.
– Bireqis.
– Ji me ra qala evînê bike.
Yekê ji wan cixara xwe pêxist. Gava wî hejmara kovara dawîn ji berkêşka maseya xwe derxist, rûpelên wê zivirand û li wêneyên jinên tazî mêze kir dûmana xwe bi bêzarî û bi hêrs derxist.
Zarokekî porzer ku qevdek ji porê wî xwe bera ser eniya wî dabû got:
– Ditirsim tena serê xwe razêm.
Selma bişirî û bi mîhrîvanî pirsî:
– Tu çi ji min dixwazî?
– Bi min ra razê.
Bi zimanekî şeng jê pirsî:
– Wê bavê te bihêle?
– Bila ew jî bi me ra razê.
Zarokekî xwedî cilên xweşik got:
– Tu şevek bi min ra şîvê naxwî?
Selma tu gotinek nekir û kûr hizirî.
Xwendevanek kêra xwe hejand û ji hevalên xwe re got:
– Ez ê mirîşkên cîran ser jê bikim, dawiyê ez ê keçên wî û dû re jî wan ser jê bikim.
Du zarokan kulm û pehîn dawşandin hev û xwendevan ji cîhê xwe rabûn li hev civiyan. Selma bi lez li hêla her dû zarokên di şer de çû û wan ji hev dûrxist. Xwendevanan, keys lê anî pê ve zeliqîn û goştê wê yê nerm bi tiliyên azwer nuqurçî kirin. Selma nexeyidî, bi bextewerî bişirî. Ji wan xwendevanan pirsî:
– Hûn çima şer dikin?
– Ji min ra got qala tiştê bavê te bi diya te kirî bike.
Selma bi matbûneke ne jidil got:
– Çima tu jê ra nabêjî? Tu ji tiştê baş heznakî?
Bi dengekê hêrsokî gotina xwe domand:
– Tu ji bo bibî merivekî baş divê tu ji merivan hez bikî. Tu egoîst î. Ma tu ji kesê hez dikî?
– Ez ji jina cîranê me hez dikim?
– Çima?
– Laşê wê gir û xweşik e.
– Ku sik ba te ê jê hezbikira?
– Na. Minê ji keça wê hezbikira.
Di van kêliyan de zarok li dora Selmayê civîyabûn, ji bo xwe bi laşê wê ve bizeliqînîn hev dixwarin. Hejmara tiliyên piçûk ên goştê wê mist didan zêde dibû. Nermahiyê goştên di nav tilîyan de giyaneke xirab tehrîk kir û her tilî veguherî dirrindeyekî piçûk.
Selma bi zewq bişirî, û bişîrîna wê mîna ewrekî boz li nav ezmanê havînê yê şîn de derbas dibû. Zarok li dora wê mîna mêşên hingivîn digeriyan û dixwestin nektara kulîlkekê bimijin.
Gava tiliyên wan bi goştê nazik diket, harbûna tiliyan zêde dibû, û hesreta wê ya ketina nav deştên nerm ên spî yên tava germ girantir dibû. Tiliyan hewl didan ku cilan biqelişînin, lê Selma li ber xwe dida, dikeniya, berxwedana wê ya qels rastî pesindayînên giran hat, wê lawaz kir, hêza wê pûç kir û ew neçar kir ku teslîm bibe û westiyayî bikeve erdê.
Selma fetisî di nava tofana destên piçûk ên ku cilên wê diqelişand. Wê kaşîyên sar di binê pişta xweya tazî de hîs kir, henasa zarokan mîna heywanên razbar û bêhejmar bûn li ser goştê wê diketin û ew bi tundî dişidandin.
Selma ber bi lûtkeya şabûnê ve bişirî. Di raboriyê de dixwest tevî zarokên rûyê erda reş nizanin ve bijî, lê ji nişkave diranên piçûk ên di laşê wê de gihîşt hestî xofekî li wê pêça.
Zekerîya Tamir: Sala 1931an de li Şamê ji dayik bûye. Di sala 1958an ve çîrokan dinivisîne û di Wezareta Çandê ya Sûrî de wek gerînendeyê telîf û wergerê, û di gelek rojnameyan de wek gerînende û edîtor xebitîye. Koleksîyona wî ya çîrokan ingîlîzî, fransî, rusî, elmanî, italî, bulgarî, ispanyolî û sirpî hatî wergerandin. Gelek çîrokên wî ên zarokan jî hene. Di zangoyên ereb û yên ewrûpî de li ser çîroknûsîya wî gelek tez çêbûne, nêzîkî 15 berhemên wî hene. Sala 1981an ve li Londonê dijî.
Ji erebî: Bernas Qerejdaxî